Avondwandeling

Als ik, zoals elke avond, vraag waar ze op deze dag het meest van hebben genoten, denken ze allebei even na.

‘Wat hebben we vandaag ook alweer gedaan, mama?’

We hebben thuis gespeeld, we zijn naar een speeltuin geweest, we hebben gefietst, lekker gegeten, een avondwandeling gemaakt, een spelle…

‘Avondwandeling!’ roepen ze in koor.

Ze hebben de grootste lol omdat ik nog door wilde gaan met de opsomming. Terwijl het antwoord allang duidelijk was.

De avondwandeling. Omdat ze zelf de leiding krijgen en bij elke hoek de looprichting mogen bepalen. Omdat ze door de gevallen blaadjes kunnen lopen. Omdat ze een boom treffen die opvallend flink is gesnoeid. Omdat bij de lantaarnpalen hun schaduw bij elke stap groter of kleiner wordt, en minimaal is direct onder de lamp. Omdat ze een ster zien. Omdat we zoeken waar de maan op zal komen. Omdat ze willen weten waarom er een drempel in de straat ligt. Omdat ik kan uitleggen dat 30 kilometer per uur net zo hard is als met de bakfiets op z’n snelst van een viaduct af fietsen. Omdat ze onderzoeken wat precies het verschil is tussen een voetpad, een fietspad en de straat. Omdat ze de hele weg voor me uit huppelen.

De dagen worden nu snel korter, tot grote vreugde van mijn kinderen.

‘Mama, ik wil nog vaker een avondwandeling maken in het donker, mag dat?’

Natuurlijk 🌝 💫