Mijn eerste Familieopstelling

Mijn eerste familieopstelling zal ik nooit vergeten. Er werd een avond georganiseerd waarbij twee personen een hulpvraag mochten inbrengen, die middels een opstelling in beeld zou worden gebracht. Andere mensen konden als representant deelnemen aan de opstelling, en het antwoord of de oplossing zou daardoor zichtbaar kunnen worden. Ik had er wat over gelezen, en was nieuwsgierig hoe dit in de praktijk zou gaan.

In de groep van zo’n 30 personen was ik destijds veruit de jongste. Na een voorstelrondje bleek dat sommigen al ervaring hadden, maar ik begreep het na de uitleg van de opsteller nog steeds niet echt. Hoezo ga je ‘staan’ voor een familielid van de vraagsteller? En hoe kan het dan dat je ‘voelt’ wat die onbekende persoon zou voelen? Ik liet me verrassen, en wachtte nieuwsgierig op wat komen ging.

Een vrouw met een hulpvraag nam plaats op de stoel naast de opsteller. Ze was al snel in tranen toen ze toegaf dat ze haar zoontje van 3 jaar niet in de hand had. Hij liep over haar heen, schreeuwde om alles, sloeg haar en anderen, en wilde altijd iets anders dan wat er moest gebeuren. Haar man was een stuk strenger, en dan was hun zoontje wat rustiger, maar het gedrag bleef maar doorgaan. Ze zat met de handen in het haar en voelde zich een mislukte moeder.

Ik had nog geen kinderen, maar ik kon me wel voorstellen hoe frustrerend dat voor haar moest zijn. Ik dacht na over hoe ze dit zou kunnen oplossen, maar ik had geen idee.

De opsteller stelde voor dat ze op gevoel 3 mensen zou kiezen uit de groep; iemand voor haar zoontje, iemand voor haar man, en iemand voor haar zelf. Ze keek langzaam de kring rond, en liep toen naar me toe. ‘Wil jij voor mij gaan staan?’, was haar vraag.

Ik had geen idee wat ik moest doen, maar als ik deze wanhopige vrouw ergens mee kon helpen, dan graag!

Ik stond op, ze legde haar handen op mijn schouders, en met een schok voelde ik me zwaar worden. Het leek wel of ik een meter de grond in zakte. Ik keek naar mijn voeten en wist niet wat me overkwam. Zo’n gevoel had ik nog nooit in m’n leven gehad!

Volgens de opsteller was alles juist goed. De vrouw mocht me naar een plekje in de ruimte brengen, en daar moest ik gaan staan. Intussen koos zij twee mensen voor haar zoontje en haar man, die ook een plek kregen in de ruimte.

Jemig, wat voelde ik me naar, slecht, vervelend. Het was me heel duidelijk: dit gevoel is van haar, en niet van mij. Als deze vrouw zich normaal gesproken voelt zoals ik nu, dan snap ik dat ze de wanhoop nabij is!

De opsteller vroeg me mijn gevoel te benoemen, en de vrouw was weer in tranen. Ze herkende precies wat ik zei, en werd helemaal gek van zichzelf. Het liefst wilde ik haar een troostend woord toespreken, maar ik had wel in de gaten dat dat niet aan de orde was.

Hier was niet de mening van Loes de hulpverlener van belang, maar hier sprak wat ik later zou noemen ‘Het Wetende Veld’. Wat ik gewoon als Loes zou willen zeggen of doen, zou nooit voldoende impact kunnen hebben om haar probleem echt goed aan te kunnen kijken. Maar als representant voor haar zelf was ik de perfecte spiegel, waar zij op dat moment verplicht was in te kijken.

Als representant voor haar stond ik aan de rand van de kring, en had het liefst met niemand contact. Ik wilde wel naar mijn ‘zoontje’ toe die ook ergens stond, maar dat leek niet te kunnen. De opsteller vroeg of ik naar ‘mijn’ man wilde kijken. Als Loes dacht ik ‘ja natuurlijk’. Maar toen ik me omdraaide naar de persoon die als representant voor haar man in de ruimte was gezet, overviel me een enorm gevoel van afschuw. Gedachten buitelden in mijn hoofd over elkaar heen: ‘Deze man wil ik niet zien! Ik ben boos op hem! Woest!’.

Intussen begon ik heel goed het verschil te voelen tussen welke gedachte van mijzelf was, en welke gedachte bij deze vrouw hoorde. Ik kon namelijk ook een moment stil zijn en zien dat daar gewoon een voor mij onbekende meneer uit de groep stond, en hij was een beetje rustig voor zich uit aan het kijken. Maar zodra ik afstemde op het wetende veld en de energie van de vrouw, kon ik alleen maar voelen dat ik heel hard van deze man wilde wegrennen. Ik wilde zelfs niks met hem te maken hebben als hij zo doorging.

Wat dat ‘zo’ was weet ik niet, maar toen ik mijn gevoel en gedachten hardop zei, herkende de vrouw wederom alles precies.

De opsteller maakte een heldere conclusie: deze vader en moeder waren zo enorm met elkaar uit verbinding geraakt, dat hun zoontje niks ander kon doen dan een hoop herrie schoppen en wild om zich heen slaan. Zijn representant bevestigde dat: hij was zo boos op zijn ouders, had zo schoon genoeg van alle ruzies die ze maakten, dat hij net zolang doorging met zich ellendig gedragen totdat ze tot het inzicht zouden komen dat er iets moet veranderen. En het belangrijkste, dat niet hun zoon moest veranderen, maar zij zelf. Dat niet hun zoon onhandelbaar gedrag vertoonde, maar zij zelf.

Het leken harde woorden, maar in de energie van deze vrouw voelde ik alleen maar dat het allemaal 100% waar was. Ik zag de vrouw zelf ook telkens knikken. Ze was het er duidelijk mee eens, en zag nu voor het eerst in dat de oplossing bij haar en haar man lag, en niet bij haar zoontje.

De opstelling werd nog afgerond op een manier die voor iedereen goed was, en ik werd ‘ontslagen’ uit mijn rol. Een beetje beduusd zat ik terug op mijn stoel. De vrouw praatte nog even na met de opsteller, en ze zag er een stuk frisser uit dan een uur eerder.

Ik voelde na wat me was gebeurd. Met mijn volle verstand en bewustzijn leek ik in de huid gekropen van een vrouw die ik niet kende, en voelde ik alles wat zij ook voelde. Ik heb nooit geacteerd, maar zou het met zoiets vergelijkbaar zijn?

Het belangrijkste: alles wat zowel ik als de andere representanten vertelden en deden, bracht beetje bij beetje inzicht. De situatie en het probleem waren voor haar nog nooit zo helder geweest als nu. Ze ging met een goed gevoel naar huis, en was weer een stap verder in haar proces.

Ook ik ging met een goed gevoel naar huis. Zeg maar gerust euforisch. Dit was gaaaaaf! Dit was geweldig! Dit was fantastisch!! Dit wilde ik vaker doen!

In de jaren daarna heb ik tientallen bijeenkomsten voor opstellingen bijgewoond, een opleiding gevolgd, zelf opstellingen begeleid voor anderen, en heel vaak voor mezelf een opstelling neergezet als ik met een probleem of dilemma zat.

Met mensen, met poppetjes, met stoelen, met briefjes, op allerlei manieren heb ik ingeplugd in het wetende veld, om daar de informatie uit te halen die tot dan toe verborgen lag. Ik ben nu zo’n 15 jaar en honderden opstellingen verder na die allereerste, en mijn enthousiasme is nog steeds even groot. Elke ervaring is een wonder, niet alleen voor de vraagsteller maar ook voor mezelf! Altijd is er iets te leren. Alsof ik elke keer een inkijkje krijg in de/ mijn diepere waarheid van het leven, los van ego, patronen en overtuigingen.

Oh, wat heb ik al veel gekregen en gegeven dankzij opstellingen! En oh, wat wens ik nog veel te krijgen en te geven in de toekomst!