Het lijken simpelweg een paar blaadjes op de grond. Maar als we er een opstelling van maken, dan gebeurt er iets magisch.
Als ik iemand vraag om op het blaadje te gaan staan dat zichzelf voorstelt, ontstaat er altijd iets onverwachts. Een beweging, een bevriezing, een stroming, een angst, het kan van alles zijn. Door bewust die stap te zetten in βhet veldβ dat aanwezig is voor de opstelling, wordt er een energie voelbaar die op diepere lagen zit dan wanneer we gewoon in gesprek zijn.
Diepere lagen die diepere banden weergeven. Zo kan het eenvoudige blaadje dat een meter verderop op de grond ligt, worden voorgesteld als je moeder. Iedereen die het al eens heeft meegemaakt, weet dat er ook dan altijd iets gebeurt. Het is alsof er in jezelf een laatje wordt opengeschoven dat heel lang afgesloten was geweest. De betekenis van de band met je moeder wordt opeens levensecht in beeld gebracht. Aantrekken? Afstoten? Liefde? Verbinding? Het kan alles zijn, en het is nooit wat je vooraf met je hoofd had bedacht. Maar wel iets dat je stiekem heel diep van binnen misschien al wist.
Als opsteller ben ik vooral bezig met kijken, voelen, vragen, luisteren. Ik observeer waar een blik naartoe gaat, hoe de ademhaling gaat, wat de handen en voeten doen, en wat iemand zegt. Mijn eigen innerlijke stemmen en sensaties zijn ook van belang, ik benoem wat in mij opkomt en check of het resoneert bij de ander. Eigenlijk klopt het altijd, waarna we weer een stap verder gaan.
Zo maken we samen een innerlijke reis, waarin er even helemaal niets anders bestaat dan wij en dit wetende veld. Volledig in het nu, verbonden met alles wat er is.
Het gevolg kan een ontspanning zijn, of een nieuw inzicht, of een bevestiging van wat iemand eigenlijk al wist.
Dit soort reizen wil ik de rest van mijn leven blijven maken πβ¨π
Geef een reactie