Fietsvakantie met de bakfiets #6

Bij een fietsvakantie met de kinderen is het de kunst om de balans te vinden tussen wat ik wil en wat zij willen.

Ik wil de Maasroute volgen, zodat ik uiteindelijk alle etappes tussen Maastricht en Rotterdam heb volbracht.
Ik wil door Nijmegen fietsen, om mooie herinneringen op te halen aan vroeger tijden.
Ik wil lekker eten onderweg, mensen opzoeken en genieten van de natuur.

Kinderen zijn niet bezig met routes, mensen en nostalgie. Zij zijn bezig met spelen, en leven in het nu. Nu honger, nu rennen, nu slapen, nu ruzie maken, nu een toneelspel verzinnen, nu op de schommel, ook al hebben ze een kilometer eerder ook al een hele poos geschommeld.

Om onze behoeftes zoveel mogelijk op elkaar af te stemmen, is het de kunst om inzicht te krijgen in hun belevingswereld. En dat verschilt op elk moment.

De ene keer worden ze wild enthousiast van een molen of een brug, de andere keer interesseert het ze niet. We kunnen ons een half uur vermaken met maïsvelden tellen, terwijl het later niet meer boeiend is. Soms pakken ze allebei een boekje erbij, en zijn we een hele poos stil terwijl ik om me heen kijk.

Dat de heide prachtig in bloei staat is voor mij een wonder om te zien. Voor hen kan ik het leuk maken door te vragen aan te wijzen waar ze telkens mijn lievelingskleur zien.

Als ik aan het begin van de reis vraag wat ze graag willen doen deze dagen, dan is het antwoord duidelijk: Ze willen schapen en kuikens zien. Dus bij elke wei en elke boerderij kijken we goed welke dieren we allemaal zien, om soms te stoppen en een praatje met ze te maken.

Ik blijf me verbazen over hun vragen en opmerkingen, en zie met eigen ogen wat ze allemaal leren onderweg.
‘Waarom is ‘dat’ daar?’, elke keer als we over een wildrooster fietsen.
‘Daar mag je niet met de auto rijden!’, elke keer als we een verbodsbord zien waar auto’s het pad niet in mogen.
‘Ik zie een 2! En een 5!’ elke keer als we kijken welke huisnummers we tegenkomen.

Zo hebben we onderweg heel boeiende gesprekken en de grootste lol om wat we om ons heen zien.

En als het even niet meer leuk is, dan heb ik altijd een bak soepstengels en een zak broodjes achter de hand. Eten als afleiding is soms de enige oplossing.
Wanneer zij uren in een speeltuintje kunnen doorbrengen, wat voor mij beresaai wordt, pak ik er een boek bij en breng mezelf even op andere gedachten.
Als ik een aantal kilometers wil fietsen terwijl zij daar even niet voor in de stemming zijn, diep ik onder uit mijn tas een speeltje op waarvan ze niet wisten dat ik het had meegenomen. Even wat nieuws doen terwijl we doorfietsen verandert de sfeer snel.

En als ze ‘s avonds eindelijk slapen op een nieuwe logeerplek, ben ik moe maar voldaan na een intensieve dag vol nieuwe belevenissen 🚲🙏